Pomyślałam, że troszeczkę tych różnych, hm, aktywności pobocznych się zebrało… I jak tak dalej pójdzie, to zapomnę, że w ogóle napisałam niektóre rzeczy. A tylko z Krytyką Kolektywną mam taką umowę, że jak coś tam opublikuję, to robię też kopię tutaj, na swoim blogu (klik1, klik2, klik3). Ale mogę zawsze wrzucić tutaj linki z zajawkami, jak kogoś coś zainteresuje, to po prostu można kliknąć i sobie przejść. Tak więc przedstawiam listę moich tekstów (i innych rzeczy), które można przeczytać poza moim blogiem/fb/instagramem. Mam nadzieję, że będzie się rozrastać 🙂
Koniec Wszystkiego: lista 10/10
Data publikacji: 17 listopada 2019
Czyli lista 10 płyt, które w jakiś sposób wydawały mi się wtedy kluczowe dla mojego życia i gustu muzycznego z krótkim opisem każdej 🙂 Blog Koniec Wszystkiego niestety się usunął, więc musiałam sięgnąć do odmętów Wayback Machine. (I dlatego warto mieć kopie!)
https://web.archive.org/web/20210122041628/http://koniecwszystkiego.com/10-10-19-czwartych/
Popmoderna: Alternatywny kanon polskiej muzyki rozrywkowej po 1989 roku
Data publikacji: 30 sierpnia 2020
Zbiorczy tekst, którego celem miało być wyłonienie takiej właśnie propozycji alternatywnego kanonu. Dopisałam do niego swój mały pean na cześć Jacaszka, którego bardzo sobie cenię od czasu, gdy polecono mi jego album KWIATY.
Może Jacaszek nie jest dostatecznie alternatywny, by znaleźć się w tym zestawieniu – ostatecznie za swoją twórczość otrzymał niejedną nagrodę, grał na Openerze i tworzył muzykę do projektów Jana Komasy. A jednak mam wrażenie, że wciąż jest znany za mało, zwłaszcza w dzisiejszym świecie nadprodukcji wszelkich tekstów kulturowych. Jeśli zaś miałabym wskazać artystów, którzy powinni wejść do kanonu polskiej muzyki – alternatywnej lub nie – to zdecydowanie znalazłby się w czołówce moich typów. Mam nadzieję, że dzięki temu tekstowi znajdzie się i w waszej.
Weird Fictions Research Group: Bliskie spotkania z istotami nieludzkimi we współczesnej literaturze japońskiej – Beata Kubiak-Ho Chi
Data spotkania: 14 grudnia 2020
Właśnie to jest ten moment, kiedy wprowadzam kategorię „innych rzeczy”. Udzielam się sporo w grupie badawczej Weird, która funkcjonuje w ramach Ośrodka Studiów Amerykańskich UW (czyli mojej alma mater numer dwa). W ramach cyklu spotkań „Ecogothic Landscapes” udało mi się zorganizować i przeprowadzić spotkanie z profesor UW dr. hab. Beata Kubiak-Ho Chi. Akurat tak się złożyło, że prof. Kubiak była moją promotorką na alma mater numer jeden, czyli japonistyce UW 😀 W czasie spotkania profesor opowiadała o japońskich wierzeniach a propos istot nie-ludzkich (zwierzęcych yōkai, ale nie tylko) i tym, jak odbijają się we współczesnej japońskiej literaturze, a ja starałam się moderować, ale tak naprawdę obie złapałyśmy ostrą nerd-fazę. Ja tam byłam zadowolona, mam nadzieję, że słuchacze też 😀
Final girls: Sześć impresji o dorastaniu i performowaniu dziewczęcości/kobiecości w rolach Kirsten Dunst
Data publikacji: 1 czerwca 2021
Claudia. Lux. Marie. Claire. Justine. Theresa. Pozornie przypadkowe sześć imion łączy jedna twarz i jeden głos, wciąż rozpoznawalna pomimo zmian niesionych przez czas. Im dłużej trwa moja przygoda z kinem, tym częściej łapię się na tym, jak wiele dziewczęcych i kobiecych inspiracji w kulturze w jakiś sposób wiąże się z kreacjami Kirsten Dunst: zarówno tymi z już kanonicznych filmów, jak i z nowszych produkcji.
A skoro tak, to warto się przyjrzeć obrazom płci żeńskiej reprezentowanym przez jej role. Szybko zauważymy, że wiele z nich tworzy wzorzec – niekoniecznie taki, w którym pomieszczą się wszystkie doświadczenia, ale wciąż dotkliwie i boleśnie rozpoznawalny dla wielu z nas. I słowo „boleśnie” nie zostało tu użyte przypadkiem.
dziewiętnaście czwartych 