Na audycję gościnną zaprasza Asia z bloga dziewiętnaście czwartych.
Smutki i melancholie towarzyszą ludzkiemu życiu od zarania cywilizacji, a próby ich opisania są równie stare co filozofia. Choć nie zawsze przyjemne i niekoniecznie pożądane, warto te stany poddawać refleksji – zwłaszcza gdy warunki tak bardzo jej sprzyjają. Wyruszmy zatem wspólnie na badanie meandrów melancholii na terenie współczesnej muzyki popularnej.
Plan eksploracji:
część pierwsza – tradycje melancholii i ich odblaski w muzyce
część druga – o środkach wyrazu melancholii oraz jej możliwościach i ograniczeniach
Część pierwsza:
Wykorzystane utwory:
1. „A Warm Place” Nine Inch Nails
2. „New Mind” Swans
3. „In My Garden” Swans
4. „Hurt” Nine Inch Nails
5. „Freak Show” iamthemorning
6. „The Raven that Refused to Sing” Steven Wilson
Poruszane tematy:
1. Acedia i religijna melancholia wg Roberta Burtona
2. Zygmunt Freud „O żałobie i melancholii”
3. Figura „melancholijnego geniuszu”
4. Edgar Allan Poe „Filozofia kompozycji”, melancholia jako konstrukt, o romantyzacji
Część druga:
Wykorzystane utwory:
1. „Laura Palmer’s Theme” Xiu Xiu
2. „Cruel World” Lana Del Rey
3. „No Queda Nada” Arca
4. „I’m Crying (Mother’s Tears)” Grace Jones
5. „A Forest” The Cure
6. „Disorder” Joy Division
7. „Ask” The Smiths
Poruszane tematy:
1. Udziwnienie (defamiliarization), napięcie pomiędzy współczesnymi potrzebami a tradycjami melancholii, Lana Del Rey
2. Lana Del Rey (ciąg dalszy), Hamlet i Ofelia, gender melancholii, binarność
3. Binarność (ciąg dalszy), melancholia rasy, podwójna świadomość
4. Po co przyglądać się melancholii (część poniekąd coachingowa)
Dołączam dwie uwagi uzupełniające co do rzeczy, które umknęły mi jakoś w trakcie nagrywania, a wymagają, by ich nie zostawić tak o:
🥀na temat Poego i uprzedmiatawiania kobiet w XIX wieku https://pubs.lib.umn.edu/index.php/aisthesis/article/download/46/43/ (całkiem fajne wprowadzenie w temat)
🥀 na temat queer w sztuce i muzyce: bardzo ciekawy tekst, który można odczytać jako polemizujący z moją tezą o mainstreamowej heteronormatywności sztuki („Do not believe those bootlickers of the patriarchy who flailingly insist upon the androgyne’s novelty, and don’t listen to anyone who construes trans people as fictions. Trans people are as ancient as music. We have always been here, singing from the shadows, glittering up the dark.” uch, ostro, czuję się skarcona), a z drugiej – może właśnie to moje prywatne wrażenie o tym, że łamanie dekorum płciowego jest stosunkowo świeże wynika z wymazywania, o którym pisze Sasha Greffen. I ja się skłaniam ku temu, że melancholia LGBT nie bardzo istnieje w szerokim dostępie „tradycji” właśnie z powodu tego konserwatywnego formułowania tradycji i, mówiąc wprost, wymazywania. No cóż, to materiał na osobną audycję i musiałabym skorzystać z pomocy kogoś, kto naprawdę ogarnia https://www.theparisreview.org/blog/2020/04/16/how-pop-music-broke-the-gender-binary
dziewiętnaście czwartych 